Nas conclusións da publicación da tese de doutoramento de Nicholas Baragwanath, The Solfeggio Tradition: A Forgotten Art of Melody in the Long Eighteenth Century (Oxford: OUP, 2020), o profesor da Facultade de Artes da Universidade de Nottingham, resume o cambio fundamental que se operou na música europea a partir de finais do século XVIII, un cambio ligado á extinción do patrocinio do vello sistema do oficio da música, e que deu paso a unha nova era:
Non é de estrañar que os profesores do século XIX que crearon a nosa historia da música optasen por ignorala. Na súa elaborada narración construída sobre os alicerces do xenio espontáneo, o espírito nacional e as obras maestras, non había lugar para o vello oficio italiano do solfeggio que non puideron (nin quixeron) entender. Non estaban máis preparados ca nós para pasar polos rigores daquela aprendizaxe, a non ser que implique dez anos de adestramento ao estilo das artes marciais nun instrumento destinado non a aprender a compoñer ou a improvisar senón, máis ben, como facer soar unha partitura inviolable da forma máis impecable posible. A fixación do século XIX polos «grandes compositores» e as súas «obras maestras» sentou as bases desta cultura museística que chamamos «música clásica», pero no proceso varreu da historia o verdadeiro relato de cómo un puñado de orfanatos italianos conseguiron producir a maioría dos mellores maestros do mundo. (306-7, tradución do autor).
Symphonia 